Апранула з белай ваты андарак,
Ногі ўсунула ў белы, цёплы пух,
Не дабрацца к ёй марозу аніяк,
Кружыць снег над ёю роем белых мух...
Хоць і вельмі урачыстая яна,
Веліч проста знерухоміла яе,—
Збоку мжыцца пахам радасным вясна,
Бо галінка пах смалісты ў сонцы лье.
Хоць усю яе ахутала зіма
У бліскучы, у пуховы, мяккі снег,
А стаіць яна, як маладосць сама,
Ў ёй і радасць, і вясёлы звонкі смех.
1945