Каб магла я зоркаю гарэць!..
Зайздрасць сумам сэрца заснавала.
Мне б твае праменні, зорка, мець,—
Я б не так іх скупа рассявала.
Запаліла б іх ва ўсю я моц
І распырскала б у ноч шырока,
Аж туды, дзе дыша цёмны Сож,—
Над зямлёй Радзімы яснавокай;
Насукала б струн я залатых,
Нацягнула б на вяршыні бору,
Каб паслухаць, як на струнах тых
Бор зайграе ціхім пераборам.
Ўсю сябе з душой народа зліць,
Абысці краіну напрадвесні,
Каб усё спазнаць, усё адкрыць
І злучыць у звенні звонкай песні;
Загрымець, як той вясенні гром,
Бліскавіцамі прарэзаць хмары
І праліцца песенным дажджом
На Радзімы родныя папары.
1946