Калісьці вечар быў адзін такі...
Гарэлі ў цёмных веццях светлякі,
Шумела мора ў зыбкай, соннай лені...
Прысела я на камень ля вады,
Ты галаву паклаў мне на калені,
З тых пор прайшло ужо нямала лет,
Сустрэчы той даўно зацёрся след.
Чаго ж цяпер — спатканнем выпадковым
Усхваляваны ты — і проста сам не свой?
Мо тым, што больш няма дзяўчынкі той,
З касой да пояса шаўковай,
Што паміж нас адлегласці сцяна,
І стала жонкаю чужой яна...
І ты ж не той асілак малады,
Ёсць ніці срэбныя ў гушчэчы барады.
І толькі ў выглядзе агульным ёсць
Сцвярджэнне: тут шумела маладосць...
Табе і мне гадоў, мой друг, нямала.
Не ўсё жыццё дало, што абяцала,
А толькі чую я — што і для нас
Дзень сонечны не да канца пагас.
1965