Карэннем прырастае чалавек
Паўсюль, куды яго ні кіне доля.
Сабе ён падначаліць наваколле,
Сябрамі абрастае — і жыве.
А толькі ў сэрцы, думах, галаве,
Як подых жыццядайнага Гальфстрыма,
Навек у ім жыве яго Радзіма
Так, як душа яго у ім жыве.
1965 г.