Дзень прыгожы, светлы, ясны,
Поўны сонечных праменняў,
Прыгажосці рада ўласнай,
Рэчка плынь удаль струменіць,
Йдзе дзяўчына да прычалу —
Вузел у руках вялізны!
Саступае ў дол памалу
З грудай вымытай бялізны.
Тварык сонейкам асмужан,
Косы кінуты на спіну,
На прычале мокры кужаль
У ваду кладзе дзяўчына.
Пранік — лясь і лясь па дошцы,
Сыпле іскры-самацветы.
А дзяўчына ўсё палошча
Чысты, белы кужаль гэты.
Пырскі на грудзях, на косах,
Што закінуты на спіну...
Уся яна, як кветка ў росах,
Беларуская дзяўчына!
1959 г.