Шумяць кавылі над магілай,
Схіляюцца мяккія травы,
Туман разаслаўся бялявы,
Узняўся над вербай пахілай.
І хто тут ляжыць пахаваны, -
Не ведаюць вербы і елі.
А вецер данёс да кургана
Маленькія зерняткі хмелю.
Хмель хмаркай зялёнай завіўся,
Асеў на высокім кургане.
Дубок маладзенькі прыжыўся,
Расце, і шуміць, і не вяне.
За тое, каб жыць нам на волі,
Каб дыхаць паветрам свабодным,
Зляглі пад курганам саколы -
Салдаты зямлі маёй роднай...
Жывыя ж, каб болей ніколі
Не ганьбілі край наш чужынцы,
На варце ў палёце саколім
Стаяць над праменным гасцінцам.
1945