На зямлю сыходзіць май прыгожы
Пад птушыны звон, у бляску сонца.
І здаецца — недарэмна, можа,—
Што падобны ён да камсамольца.
Колькі іх — імклівых і гарачых —
На святочных бачылі перонах!
І хоць вочы ў час расстання плачуць —
Слёзы з губ сплываюць усміхнёных.
Вось яна танцуе на пероне,
Лёгка, спрытна — проста глянуць люба.
І юнак пахарашэў сягоння:
Свеціць позірк і смяюцца губы.
Клічуць іх дарогі-пуцявіны,
Спорная і маладая праца,
Ў эшалонах — хаты і машыны,
Каб зямлю араць і будавацца.
1956 г.