Мае думы я складаю ў песні —
І яны ў душы маёй пяюцца —
Як птушыны звон у дзень той весні
Ў пошуме лясным каскадам льюцца.
Ты паслухай толькі гэта дзіва,
Гэты цуд ажыўшае прыроды...
Пойдзеш далей, лёгкі і шчаслівы,
З пачуццём душэўнай асалоды.
І цябе асеніць сонца ласкай,
І налье душу пачуццем чыстым,—
Так як дзень наліты сінім бляскам,
Так як лес — гучаннем урачыстым.
Думы лёгка льюцца ў словы песні,
Гукі ў матывы лёгка льюцца...
Зачарованай іду па ўзлессі,
А да ног лагодна травы гнуцца...
Мяккі мох дыван шаўковы сцеле,
Сядзь, маўчы! І толькі ціха слухай:
Жорнаў часу гора тваё меле
І — у кут ссыпае, ацярухай.
1968 г.