Возьмем з нетраў зямлі ўсё, чым край мой багат...
Вышкі, краны падымуць вышэй далягляд.
Будзе песня, і дружба, і радасць, і смех —
Маладым весяліцца не грэх!
Гэтак думала я, стаючы ля акна,
Пад стук мерны калёс... Там, дзе спіць цаліна...
Ой, ляці ты, цягнік, ты гудзі і ляці,
Вокам ясным сваім ноч і даль асвяці,
Навасёлаў будзі, сілу іх пачуцця,
Каб пустэчу збудзіць да жыцця!
1970 г.