Глядзела, як матыль наўздзіў залатакрылы,
Парваўшыся з зямлі, ўгару хацеў ўзляцець.
Ды дзень яго памёрк, і ён, як ліст, без сілы
Апаў зноў на траву, узняўшыся ледзь-ледзь...
Так ты ляціш усё, мой бедны дух, з надзеяй,
Так рвешся ты увысь ў жыцця няўрочны час...
Глянь, глянь, твой небасхіл змяркаецца,
бляднее...
Йшчэ дзень твой не настаў?..
Дык ён жа ўжо пагас!
1914