Маўклівай быць я не умею, не магу,
Паветра ўсё наўкола песняй дыша,
Яе матывы сэрца мне калышуць,
Як ветрык майскі травы на лугу.
Прыходзяць словы, ладзяцца у гукі,
Звіняць, як птушкі ранняю вясной,
Запісваць іх не паспяваюць рукі,
Так многа іх сягоння тут са мной.
Яны — як хвалі, што ідуць на бераг
І б’юцца ў грудзі нерухомых скал,
Каб мёртвы груз нізрынуўся ў абвал,
Каб адчыніць жыццю шырока дзверы.
Гудзі, душа, гудзі, як бура ў моры,
Пабудкай светлай радасці гудзі,
І грому гулам калышы прасторы,
І слоў гарачых не студзі!
1971