Елкі махнатыя голле спусцілі,
У задуменні, як людзі, застылі
Каля Крамлёўскай сцяны.
Снег на іх пухам кладзецца, бялее,
Крые ён сцены — граніт Маўзалея,—
Срэбрам іскрацца яны.
Пры уваходзе стаяць вартавыя,
Моўчкі салдаты стаяць маладыя,
Строга прымкнуты штыкі.
Плошчай ад саду, ад снежнай алеі
Людзі плывуць да дзвярэй Маўзалея,
Быццам бы хвалі ракі.
1970 г.