Многа зорак! Мне ж не свеціць ні адна,
Бо не я табой любіма, а яна,
Тая, што сягоння лоўка на лагу
Ладавала сена граблямі ў стагу.
Бачыла: глядзеў ты ёй услед,
Быццам засціла яна табе ўвесь свет.
Ёсць у ночкі залатыя рубяжы,
Ты аб ёй мне ні славечка не кажы.
Я ж іду з табой вось побач, не яна!
Не адну я ночку правяла без сна,
Бо здавалася чамусьці гэтак мне,
Што другую ты кахаеш, не мяне...
Мілы, родны... Сэрца з радасці пяе,—
Ты са мной!
А чым я горша за яе!
Я люблю! Любіць магу так толькі я!
Дай мне шчасце, радасць светлая мая!
Я люблю — і сэрца сонечна пяе,
Ты са мной!..
А чым я горша за яе?!
1952 г.