Аб чым ты марыш ля станкоў,
Дзяўчо семнаццаці гадкоў?
Як твар твой прамянее ясны!
Падходзіш ранкам да станка,
Ніць вяжа лоўкая рука,
А промені ў вачах не гаснуць.
Краса, здароўе, маладосць
І здатнасць да работы ёсць —
Так аб табе гавораць людзі.
Ткачыхай знатнай стала ты,
Высокі ордэн залаты
Дзявочыя ўпрыгожыў грудзі.
Аб чым жа марыш ты яшчэ?
Дабротны шоўк ракой цячэ
З-пад бёрдаў, плынню залацістай.
А на дварэ бурліць вясна,
І капяжы каля акна
На сонцы ззяюць бляскам чыстым.
Тут шмат станкоў. Адна між іх —
З вянком кудзерцаў залатых —
Працуеш з маладым задорам.
Любімай быць жадаеш ты?
«Што ж, будзеш!» — шалясцяць ніты
Пад звонкіх бёрдаў пераборы.
1958 г.