Дом, мой дом! Таварыш мой любімы!
Ласкай атуляюць твае сцены...
Тут світалі вёсны, леты, зімы —
І ўсе падзеі долі зменнай...
Тут цвілі шчаслівыя хвіліны,
Тут жыла любоў, што сэрца грэла,
Тут радзіўся мой сынок адзіны,
Тут яму я калыханкі пела...
Ну, а той, што быў навекі любы,
Выйшаў згэтуль ў бездань той разлукі
Што вяла людзей на боль, на згубу,
Без віны аддаўшы іх на мукі...
Дом мой, дом... Нас беды не сагнулі,
Нельга было гору паддавацца,
Ў нас вайны пажары палыхнулі,
Да Масквы стаў вораг падбірацца...
Адступалі... Нам было нялёгка
Пакідаць зямлю бацькоў, Радзіму,
Быў палон, і лёс палынна горкі
Ў сэрца глянуў грознымі вачыма.
Беларусь! Край родны у палоне!
Ды не паланянкай,
Што ў слязах ад гора нема тоне —
Яна стала грознай партызанкай.
Вораг адчуваў зямлі «забранай»
Непахіснасць і змагання сілу.
Гнеў народны, страшны, нестрыманы,
Клаў гасцей нязваных у магілы...
А Масква была нам роднай маці.
Ў гэтай горкай і суровай долі...
Дом прыхільнасці сваёй не страціў,
Хоць стаяў, як сімвал бед і болю...
Бомбы выхлясталі яму вочы,
Град асколкаў муры пакалечыў.
Шторы чорныя і ўдзень і ўночы
Мрок гусцілі... Быў тут вечны вечар.
Холад зім сцінаў марозам сцены,
Не было святла, вады і газу...
Ну — а звонку, ты стаяў нязменны —
Як і я — не дрогнуўшы ні разу.
Позна вечарам ідзеш з работы,
У бушлаце, ватніку салдацкім,
І няма пачуцця адзіноты:
Дом абніме —- і ўсціскам брацкім
У пасцелі кажухом атуліць...
Спіш спакойна. Толькі гук трывогі,
Як назло, слых спрасонку муліць...
Дом, мой дом! Твае сляпыя вокны
Я забіла жоўтаю фанерай.
Быццам бельмаў ліпкія валокны —
Зрок твой скрылі пад пялёнкай шэрай.
І глядзеў ты, інвалід нязрачы,
На прастор астылы снежных вуліц...
Як салдат, што ранен і не плача,
Толькі твар ў далонях быццам туліць.
Дом мой дом! І я ж зусім не плачу,
Хоць мне цяжка, хоць мне вельмі трудна...
Шмат каго ў жыцці я не убачу,
Спяць сябры сном вечным, непрабудным,
Іх вайна паклала у магілы,
Іх, герояў славы векапомнай,
Што раструшчылі фашызма сілу
Сілай нашай арміі нязломнай... '
Дом мой дом! І ты узнёсся ўгору.
Пескаструйкамі адмыты чыста,
І глядзіш выносна ў прасторы
Новых вокан бляскам прамяністым.
Стаў ты цёплы, светлы і утульны,
Я жыву тут з пасівелай скронню...
Ўздым народнай працы, ўздым агульны
Дом, мой дом! А — калі я не ўстану...
Калі нейкім ранкам не ачнуся...
Салютуй ты мне — як капітану,
Што — ў свой час — на мосцік не вярнуўся...
1964 г.