Можа, гэта так і не было,
Можа, гэта мне цяпер здалося:
Ў нас раслі даўжэйшыя калоссі,
Жыта ў нас цяжэйшае расло.
Я стаю на ўзмежку сярод ніў, —
Даль вачам шырокая адкрыта,—
І гляджу на маладое жыта,
Што яшчэ не увайшло ў наліў.
Ў небе плаўна ходзяць каршуны,
Распластаўшы вераломна крылле...
Ці мы думалі аб тым, ці снілі,
Каб Радзіму вораг паланіў?..
Дзе звісае цёмны небакрай,
Дзе ўзнімаюцца гарбамі хмары,
Там — зямлі бацькоўскае абшары,
Мой любімы беларускі край.
Вось, здаецца, толькі прыпадняць
Небасхілу лёгкую завесу —
І прагляне сінь густога лесу,
І прагляне наша сенажаць.
Зашуміць ліствой зялёны гай,
І рассцелюцца усе дарогі
Стужкамі шаўковымі пад ногі,
Каб маглі мы край свой прывітаць.
Веру, прыйдзе грозны час расплаты,
Хмара ненавісная сплыве.
Ўстане край у сонечным сяйве,
Ўсенароднай славаю абняты.
Можа, гэта так і не было,
Можа, ад самоты мне здалося:
Ў нас растуць даўжэйшыя калоссі,
І паўней іх лета наліло.
1944