Мусіць, таму, што хмаркі ў сінім небе,
Як ліст апалы, шчыльна так прыліплі,
Сум нейкі дзіўны сэрца мне цярэбіць,
Ды так — што часам дождж з вачэй рассыпле.
І дзень — не дзень, а хмурнае сутонне.
Куды пайсці? Дзе сэрцам прытуліцца?
А ў сэрцы тоны новай песні звоняць,
Быццам жывая сочыцца крыніца.
Цябе няма...
А хмаркі ў сінім небе,
Як ліст апаўшы, шчыльна так прыліплі...
Уткнуўся ў хмары бору чорны грэбень,
А лапы елак на зямлі паніклі...
1960 г.