Мы па роснай траве пракладаем сляды,
Йдзём — і самі не ведаем, йдзём мы куды...
Скронь сваю да грудзей тваіх, любы, тулю,
Чую спеўнае, мяккае слова «люблю»!
Ад якога — так толькі бывае у сне —-
Акрыляецца шчасцем душа у мяне...
Губы зліты з губамі, ў далоні далонь,
Сэрца паліць няўтольны, няўемны агонь...
Ці то хвілі плывуць? Ці праходзяць гады?..
Ці шалее ад радасці май малады?..
1952 г.