Мы з табой стаялі, гаварылі
Аб усім...
А вось аб тым — ні слова,
Што калісьці разам перажылі
Ў час вясны, расцвіўшае нанова...
Мы маўчалі...
Так было нам лепей.
Той вясны далёкае пялёсткі
Замарожаны ў развагі склепе —
І адтуль няма ніякай весткі.
Ты другі — і я ужо другая,
Мужнымі і сталымі мы сталі,
Хай жа і ўспамін не ўсплывае
Аб вясне, згарэўшай дзесьці ў далі.
1965 г.