Я не спынюся, не! Ты не прасі здарма.
У мяне нічога тут, апроч цябе, няма.
А я радзілася паміж другіх прастораў,
Масціла доля мне зусім другую гаць.
У нас там паляцца другіх світанкаў зоры,
Другія сполахі там па начах гараць,
Гаі дрыжаць вясной там марывам зялёным,
Як лебедзі, плывуць па небе статкі хмар.
А ўнізе бор узняў высокія кароны
І смольным пахам павявае ў твар.
Палі бязмежныя там каласяцца збожжам,
І людзі родныя працуюць на палях,
І песня звонкая плыве праз поле, лог,
Матывам радасным агучана прыгожа.
Той край мне дарагі — заўсёды прад вачыма,
Ён — Беларусь мая. Ён — светлая Радзіма.
Твой край прыгожы. Тут цудоўныя сады
Красуюцца сваім багатым, спелым плёнам,
І кіпарысаў хмурыя рады
Брыдуць, як пілігрымы па адхонах.
А мора ноччу чорнае, як сталь,
Ганяе статак белагрывых хваль.
Усё, што ёсць у вас, у нас таксама будзе:
І поўдзень прыйдзе к нам,
так хочуць нашы людзі
Прыручым вінаград мы на сваёй зямлі,
Ён вырасце, павер,— і будзе спеліць гроны,
Там, дзе узвіўся хмель, вясёлы брат ягоны.
І вашы цытрусы, павер мне, мы прывучым
Расці ў адной сям’і з ранетам залатым.
Салодкая хурма і слівы — быццам дым,
Аблепяць густа ў нас павець галін пахучых.
А мора? Пачакай, ў шырокія прасторы
Зямлі мы разальём не горш за ваша мора.
Вось толькі гор такіх у нас зусім няма.
А я люблю не менш узвышша і пагоркі,
Дзе, калі ляжа снег, ірдзіцца ён, як зоркі,
Як прыйдзе срэбная, прыгожая зіма.
Султанамі дымы стаяць тады на хатах,
Дзе наш народ жыве, прыветны і багаты.
І я ўсё лепшае, чым поўна маё сэрца,
Гарэнне, сілу рук, жывой душы свабоду
І песню, што з грудзей, як птушка
ў неба, рвецца,
З любоўю даць хачу любімаму народу.
А ты, ты не сумуй і не прасі здарма,
Мне без маёй зямлі нідзе жыцця няма.
1959 г.