На юбілей мой не марнуйце сілы.
Ну, семдзесят — і я не памярла...
А ўсё-ткі старасць ўладаю нямілай
Мяне ў палон бяссілля ўзяла!
І косьці тужаць у нудзе балючай,
Не гібкім стаў і не ўпругім крок.
А думкі горкія скрабуць і мучаць
Душу... Мутнее і слязіцца зрок.
Сябры! Тут радасць і не начавала,
Нашто ж нам урачыстасці спраўляць?
Калі душа жывая прагучала
У песнях — трэба іх смялей спяваць!
А славіць тое, што я пастарэла —
Што абнядужала? Аж крыўдна мне!
Забудзьце проста хоць навек мяне,—
А слаўце — калі варта — маё дзела!
Зялёну вуліцу яму ў народ!
Хай не марнее ў пыльных шафах годы.
Крылатым песням — звонкую свабоду.
З машын друкарскіх — у радасны палёт!
Хай над Радзімай яны звонка кружаць,
Хвалююць сэрцы сталых, маладых,
З народам родным светлай дружбай
дружаць...
А мне не трэба звонкай славы іх!
Не для сябе іх я ў цішы тварыла.
Чаму ж яны мадзеюць столькі год?
Хай усміхнены іх спявае рот,
Хай яны будзяць радасць, ўздым і сілу!
1968 г.