Ляту, нясуся ўвысь, плыву на мяккіх хвалях...
Як добра, лёгка мне!
Дзе я? Чырвонасць зор, блакіт паднебнай далі,
І сонца ясны бляск, і празрыстасць крышталяў
Дрыжаць вакол мяне.
Ляту, нясуся... Гэй, які абшар шырокі!
Як лёгка дыша грудзь.
Там дзесьці, у даліне,— чуць-чуць дагледзіць вока —
Ляжыць яна — зямля... Так нізка, так далёка!
А тоны ўвысь плывуць.
Мяне штось з імі рве, штось цягне страшнай сілай,
Якаясь моц нясе...
Што? — не згадаць ніяк — к жыццю ці да магілы...
І ведаць не хачу... Мне добра так, так міла
Ў высі нямой красе!
Ціха! Во штосьці ў круг там дзіўна задрыжала,
А сэрца ў тон яму
Забілась моцна так... і біцца перастала...
Дух змёр, а штось углыбі там глуха ныць пачала,
Што мчыць уніз думу.
То болю ціхі стогн прарваўся ў светлай песні
І міма праляцеў,
І сэрца дрыгнула, і дух заныў балесне,
І згінуў сон... І зноў ў чароўны край прадвесні
Мчыць душу дзіўны спеў!..
1914