З горкі ўецца ў дол дарожка
Праз лагчынкі і лажкі.
Ставяць Мішка і Сярожка
Тут чырвоныя сцяжкі —
Дзе загібы і заломы,
Дзе дарога для слалому...
Ну, гатова! Ўсе на лыжы!
У Сярожкі — світэр рыжы
Камандзіра-важака,—
Першы ён ляціць наперад.
Эй, арляты, піянеры,
Не адстанем ад дружка!
Чарадой ляцім да долу,
Паміж соснаў, паміж елак,
Праз пагоркі і лажкі,
Дзе агнём гараць сцяжкі.
Вось трамплін. Займае дух.
Вецер. Сонца. Снег, як пух.
Лыжы над зямлёй! Як сокал,
Ты на іх ляціш высока...
А унізе — крык і смех,
Хтосьці там зваліўся ў снег.
Прызямляешся, як птушка,
Дол, як белая падушка,
Лыжня зноў бяжыць з-пад ног,
А насустрач гладкі лог.
Палымнеюць жарам шчокі,
Іскры сыплюцца з вачэй.
Быстры спуск...
Пад’ём высокі...
Ды мы ўзнімемся яшчэ,
Каб ізноў ляцець да долу
Лётам смелых і вясёлых.
Хай дзівуецца зіма:
Баязліўцаў тут няма!
1956 г.