Ой, як весела рагочуць лабагрэйкі-стракатухі!
Аж гудзіць ракотным рэхам звесялелы цёмны бор.
Узлятаюць над пакосам ні то пчолы, ні то мухі,
І на купінах кусціцца ў хмельным водары чабор.
Мурагі — як мёд разліты.
Толькі б піць яго, здаецца;
Вось таму так прагна, мусіць,
Сонца росы сёння п’е.
Каля вуснаў пах салодкі хваляй сонечнаю льецца,
Аж абліжаш мімаволі губы смяглыя свае.
1962 г.