Мне снілася, прыйшла яна у белай шаце,
З вяночкам на чале з цянюткіх ветак елі,
І, быццам добрая, кахаючая маці,
Схілілася к табе, ляжачаму ў пасцелі,
Кранулася чала, гарашчага ад болю,
Глыбокіх ран тваіх кранулася рукою.
Ты ціха застагнаў і трызніць стаў аб волі,
Аб шчасці, аб жыцці...
Панікла галавою
Яна... І слухала...
Так прагна бор таёмны
Спеў птушак слухае, замёршы ў ціхай позе,
Так ловіць крык жыцця ціш ночы чутка-цёмнай,
Так гіне мар уздым у буднічнасці прозе...
Гарачы шэпт замоўк,
І немае бяссілле
Змяніла палкі стогн...
Ляжаў ты сонны, белы...
А змроку шэрага прывідныя йшчэ крыллі
Абнялі лёгка свет з лагоднасцю нясмелай.
Смерць таяла у мгле...
А над тваёй краваццю
Мрок сеяў зерні сну...
І грудзі уздымала
Дыханне...
У гэты час далёка ў роднай хаце
Чыясьці маці слёзы палка пралівала...
Ды то быў толькі сон...
Яе кахання сіла
Не вырвала цябе з абдымкаў смерці чорных.
Дык спі ж ты вечным сном спакойна,
брат мой мілы.
А ветрык лёгенькі у ціхі час вячорны
Шапоча хай табе аб радасці спакою
Пасля трывог жыцця...
Нізанку слёз гарачых
Табе прынесла я з бяскрайняю тугою...
Я мару аб адным, што смерць тваю аплача
Забойца не слязьмі, а чорнаю крывёю:
Надыдзе гэты час! Загіне вораг люты;
Чырвоны, як упыр, п'яны крывёй народаў,
Ён сеяў смерць;
І для яго атрутай
Вясняны будзе воблік радаснай свабоды,—
Прабіўся цераз цьму яе прамень гарачы.
Спі, мілы браце мой, у цішы і спакою.
Мы помсцім за цябе. І смерць тваю аплача
Забойца не слязьмі, а чорнаю крывёю.
1 Загінуў у баі на Заходнім фронце 20 чэрвеня 1917 г.