Памяці таварыша
Станіслава Станюлевіча
З свежых лісцяў чуцця упляту я вянок
І злажу на магілу тваю;
Перавяжа яго дум жалобных маток,
Што апутаў душу ўсю маю.
На магіле вянок вечна свеж будзе мой,
Вечна зелен там будзе ляжаць;
Ён ўхарошыць твой гроб сваёй вечнай красой,
Ён сны будзе табе навяваць...
Спі, мой браце, спакойна! Дарога жыцця
Закрутая была для цябе;
Луч ідэі пагас, паў сярод ты пуцця,
Аніхто не памог у жальбе.
Аніхто рукі братняй табе не падаў —
Ты адзін быў ды цемра укруг;
Светач ўперадзе згас, і бяссільна упаў
Твой збалелы замучаны дух.
Спі, мой брат малады! У грабовай цішы
Няхай будзе спакойны твой сон;
Не баліць ужо сэрца,— спакою душы
Ўжо не муціць больш блізняга стогн.
Спі, мой брат малады. Мой бяссмертны вянок
Я злажу на магілу табе;
Перавяжа яго дум жалобных маток,
Што над ёю кружацца ў жальбе.
На магіле вянок вечна свеж будзе мой.
Вечна зелен там будзе ляжаць;
Ён ўхарошыць твой гроб няўвяднай красой,
Ён сны будзе табе навяваць!
1914