У хаце драўлянай радзіўся паэт,
Дзе чадна дыміла лучына.
Адгэтуль ён глянуў на сонца, на свет
Праз вокны убогай хаціны.
Яна саламяную стрэху сваю
Спускала, гаротная, к долу,—
Не знала, не ведала, долю чыю
Люляе пад спеў невясёлы.
А ён падрастаў, працавіты хлапчук,
З прачулай, гарачай душою.
І ўсё, што пабачыў, усё, што пачуў,
У сэрца ўбіраў маладое.
Народныя песні душой успрымаў,
Тужлівыя, быццам шум бору.
Дапытлівым сэрцам з дзяцінства пазнаў
Людскую нядолю і гора.
І ў сэрцы гарачым успыхнуў агонь,
Жалейка уранку зайграла —
Аб цяжкім уціску народа свайго
Узняў сваё слова Купала.
Кастрычнік прыйшоў... Акрыліла яго
Жыццё сваёй яваю новай.
Для роднай краіны, народа свайго
Аддаў ён і думы і слова.
А край падымаўся, пад зорамі рос,
Квітнеў штовясну небывала.
Яму сваю шчырую песню прынёс
Пясняр непаўторны — Купала.
З народам ішоў ён дарогай наўсцяж
У бітвах і ў мірнае працы.
Ён кожнаю думкай быў блізкі, быў наш,
Каб вечна народным застацца.
1954 г.