І — ён прыйшоў! Не мог ён не прыйсці,
Пад цяжкім гнётам знемагалі людзі,
Чыгуннай глыбай гнёт душыў ім грудзі,
І не было прасвету у жыцці.
Змагаліся... Пагінула нямала
Байцоў за здзейсненне народных мар...
Паў брат яго у ліку тых ахвяр...
Правадыра народу не хапала!
Ён падрастаў з малога хлапчука,
Які з дзяцінства быў праўдзівы, мужны,
З душой народа безраздзельна дружны,
Як з берагамі чыстая рака...
Яшчэ бяззбройны і безабаронны,
Прымушаны за рубяжамі жыць,
Ён адчуваў, як свет стары дрыжыць
І пад царамі дрыгацяцца троны.
«Аўроры» залп!
Стыхія бруд змяла!
Паў Зімні...
Голы, босы наш салдат,
Народа сын, яго бясстрашны брат,
Зваліў у гразь двухдзюбага арла!..
Зваліў Антанту! Кераншчыну збіў,
Узняў адважна высі далягляду,
Савецкую ўстанавіўшы ўладу,
Чырвоны сцяг у чыстым небе ўзвіў.
Хто вёў яго у процьме бур жыццёвых?
Хто вызначыў шляхі да вызвалення?
Наш родны Ленін! Дарагі наш Ленін!
Даваў нам праўды светлай установы.
Ёсць партыя, што возьме ўладу ў рукі!
Сказаў ён смела, ў мутны час хістання.
Ён ясна бачыў новых дзён світанне,
Чуў пераможны труб літыя гукі.
Сягоння — ўсё збылося...
І сусвету
Відзён у поўнай велічы наш Ленін...
Пракладзен шлях народам, пакаленням —
Да камунізма, ленінскае мэты!
1970 г.