Выйшла Насця за вароты,
А там ходзяць гускі
У сваіх у жоўтых ботах,
Рышт занялі вузкі.
Насця смела падышла к ім,
Стала вельмі блізка,
Пачастунак прынясла ім —
Смачныя ірыскі.
І яны бяруць у дзюбы
Сінія паперкі,
Ды, відаць, зусім не любяць
Гэтыя цукеркі.
Выкідаюць іх, гагочуць
Дружна над вадою,
Папрасіць, здаецца, хочуць,
Мабыць, што другое.
Насця плача, з воч, як прысак,
Сыплюцца слязінкі.
— Не ядуць маіх ірысак,—
Скардзіцца дзяўчынка.
Маці кажа:
— Годзе плакаць,
Крыўдзіцца не трэба:
Ім цукеркі не да смаку —
Пачастуй іх хлебам.
1954 г.