Навокал быццам просека лясная,
Карчы, завалы і сухія пні.
Іх порасль веснавая аплятае,
Сунічнік паліць белыя агні,
Плывуць над намі — быццам рэчка, дні...
Як шмат любімых паміж нас не стала!
Бядуля, Чорны, Колас і Купала...
І мая Ўладка светлай зоркай ззяла...
Цяпер з іх кожны сніць пра вечнасць сны.
А думкі іх усцяж ідуць з народам,
Гучаць іх песні ў баявых паходах,
Як тыя сосны, што стаяць між пнёў.
Хістае іх увосень вецер дзікі,
А каля ног — ўзнімае густа пікі
Сасняк, што зменай нам, старым, прыйшоў.
1969 г.