Не! Я цябе ніколі не забуду...
Жыццё сплывае з часам — як рака.
Не ведаю, ці ты мяне чакаў,
А я ўсё роўна да цябе прыбуду.
Ўвайду і гляну...
Схамянешся ты,
Ты здзівішся. А я скажу: — мой мілы,
Жыць без святла мне не хапае сілы,
Мне трэба сонца ў мроку цемнаты.
А ты любіў! І я табе не веру,
Што ты забыў юнацкай далі дні,
Гарэлі шчасна воч тваіх агні,
Як светлякі ў гушчыні аеру,—
Калі шумела пад вяслом рака
І зоры распаляў на небе вечар...
Не мог ты не чакаць са мной сустрэчы
І ты яе ўсё жыццё чакаў!
1970 г.