Не! Ты ўжо не той — якім быў у той час,
Калі пара любві сустрэла шчасцем нас...
І я не тая ўжо... Сплыло усё з вадой...
Нас доля гнеціла і горам і бядой,
І ўсё ж мне радасна! Не згаслі аганькі,
Што душы грэлі нам! А іх бы на вякі
Хапіла, каб вякі трымалася жыццё.
А словы, як агні, яны пякуць душу,
Я чую сэрцам іх — і я сказаць спяшу,
Што помню ўсё, чым мы ўсё жыццё жылі,
І што чужымі мы ніколі не былі,
Хоць нас дзяліла ўсё праз доўгі, доўгі час,
А наш з табой агонь і ў старасці не згас.
1957 г.