Не хачу я нічога казаці табе,
Бо баюся, што ў словах маіх
Выліецца каханне маё для цябе,
Што усё зразумееш ты з іх.
Не хачу я глядзець, каб з маіх ты вачэй
Тайны сэрца майго не згадаў,
Каб паблеск іх таемных, гарачых лучэй,
Як цябе я люблю — не сказаў.
Я каханне маё пахаваю ў душы,
Спакой сфінкса на твар налажу,
І хоць сэрца ад болю сканае ў грудзях,
Я нічога табе не скажу.
А калісь, як на вечны спачын адыду
І зямля як пакрые мяне,
Няхай вецер з магілы маёй паляціць
І слоў колькі табе пашапне.
Хай зязюля вясной кукаваннем ў гаі
Аб любві табе кажа маей,
Хай гавораць аб ёй кветкі пахам з лугоў
І пяяннем сваім салавей.
1912