Не судзі мяне строга! Не трэба
Быць занадта суровым да гора.
Не забыла я смак таго хлеба,
Што з маўкліваю ела пакорай.
Не дарма ён даваўся за працу,
За мазоль мой падчас — непасільны,
Калі доля змушала баяцца
Рук халодных, вачэй непрыхільных.
Працавала. Ўсе сілы і думы
Я тапіла ў цяжкай рабоце,
Каб не бачыць пагарды і глуму,
У бяспраўнай не тлець адзіноце.
Калі сёння скажу я, што горка,
Мяне не судзі ты за гэта!
Балючай і сумнай гаворкай
Лью горыч з душы абагрэтай.
Каб доўгія годы маўчання,
Што каменем палі на грудзі,
Прайшлі ў слоў адкрытых гучанні,
Як сходзіць адлігаю студзень...
1973 г.