Не верце, любыя, прашу, вы мне не верце,
Калі усмехам я сустрэну жарт калючы.
Ён болем і тугой у сэрцы адгукнецца
І будзе доўга там агнём гарэць і мучыць.
Не верце, любыя, калі прайду спакойна,
Калі пакрыўдзіць хто няшчырасцю і здрадай,
Я навучылася трымаць сябе дастойна,
Не дапускаць душу да горкіх заняпадаў.
Чаму? А мне ў жыцці нярэдка давялося
Глядзець, як мучаць тых, хто аслабее духам,
Хто, калі скрыўджаны і плача і галосіць,
А потым у вачах яго цямнее скруха.
Адна ў мяне была ў горы абарона:
Акамянець. Ні слёз, ні слоў, ні енку.
Так йшла я праз жыццё і так дайду да скону
Душа баліць не раз — і ўсё ж сухая зрэнка...
1971 г.