Нікому не жыву дакукай,
Ні ў кога хлеба не прашу,
А покуль служаць яшчэ рукі,
Працую дома і унука
Я ціхай ночкай калышу.
Таму мне і нявестка рада,
І рад сынок — пры ім жыву,—
Ён мне падмога і спагада,
А часам з ласкавым паглядам
Пагладзіць шчыра галаву.
А мне нічога больш не трэба,
Вось гэты дотык родных рук,
Як сонечны праменьчык з неба,
Кавалак невялічкі хлеба —
І мне падмога — мілы ўнук.
1973 г.