Ноч. Месяц на небе пурпурна-чырвоны,
Панура так зоры гараць,
А вецер лятае, гудзіць, як шалёны,
Штось гоніць, штось круціць, рве з стрэхі салому,
Будыніны глуха трашчаць...
Страляючы голымі ўверх галінамі,
Лес пошумам страшным шуміць,
Ў вяршынах лясун разгуляўся з вядзьмамі,
То розгу ў іх кіне, то сыпне лістамі,
То рогатам дзікім смяшыць.
На рэчцы ля млына, адпёршы засовы,
Сівы вадзянік устае,
І з гукам з дна рэчкі пясок ён жвіровы
Нясе, насыпае у колы жарновы
І, мелючы, дзіка пяе.
Ноч цёмная поўна загадкавых гукаў:
Штось шэпча, то зноў шалясціць,
То як бы заенча ад страшных хтось мукаў,
То ўдалі хтось дзіўна, працяжна загукаў
І сціх, толькі вецер гудзіць.
І страшна, і нудна, аж дух замірае,—
Баішся і вочы самкнуць.
Здаецца, хтось байку страшную дзесь бае,
То як бы хто плача, то быццам спявае...
Дрыжыш і не можаш заснуць.
1913