Ноч позняя. Вецер гудзіць, завывае,
Так жаласна-сумна шуміць;
А мне сэрца з болю ў грудзях замірае,
Душа так страшэнна баліць!
О, вецер! Ты плачаш, ды ты йшчэ шчаслівы,
Свабодны ляціш у прастор;
Заенчыш — спагадна шумяць, стогнуць івы,
І плача з табой сівы бор.
О, як жа б з табою ляцець я хацела,
Пакінуць і свет і жыццё!
З табой я лятала б, з табой бы гудзела,
Жаль зліўшы ў тваё у выццё.
Мы б ночкай насілісь ў шырокім абшары
Праз выдмаў вялікі разлог,
Праз пушчы лясныя, балоты, імшары,
Дзе б толькі забрацца ты змог.
Ў выццё тваё, вецер, зліла б мае стогны,
І выў бы ты болем маім,—
Мо сэрца людское спагадаю дрогне
Над болем вялікім такім.
Тады не адна я ўжо буду з думою,
Што цёмнае ночкі чарней...
Вазьмі мяне, вецер, лятаці з сабою,
Спагады шукаць у людзей!
1914