Над Ай-Петры ходзіць ноч,
Заліваючы прасторы
Зіркам тысяч ясных воч...
Ўнізе змоўк стамлёны горад.
Ноч садзіцца на адхон —
Сеяць людзям мірны сон.
Змоўкла Ялта.
Звіснуў мрок.
У жалобе кіпарысы...
Месяц выгнуў жоўты рог
Над старым уцёсам лысым,
Скупа сее ніклы пыл —
На адвечных мхоў насціл.
Далятае рокат хваль,
Мітусіцца гнеўна мора,
Быццам чорнай фарбы сталь
Выгінаецца ў горы...
Густа паліць порт стары
Залатыя ліхтары.
Страж-маяк кідае ўдаль
Позіркаў чырвоных стрэлы,
Параходы паміж хваль
Шлях свой пракладаюць смела:
Ім надзеі светлы знак
Верны кідае маяк.
Горад спіць. А дзе-нідзе
Аганькі бягуць імкліва,
То аўтобус з гор ідзе —
Траса ўецца палахліва
То наперад, то назад,
Ўсё ніжэй — за радам рад.
Ноч раздзьмула бляскі зор.
Дагадзіць каб плыні зыбкай,
Адарвала месяц з гор
І пусціла ў мора — рыбкай...
Глянь! Мільгае маладзік,
Выплыў вось, вось у хвалі знік...
Льецца сонны звон цыкад,
І сабака брэша глуха.
Лёгкі ветрык ночы рад,
Цёплым дыхае падзьмухам,
Вецці шэпчуць ля акна,
Выглядаючы з цямна.
Горад спіць. Залегла ціш.
Толькі шум плыве ад мора...
Ну, а ты, чаму не спіш?
Блісне ўжо світанак скора,
Што ж табе не склеіць воч
Сном напоеная ноч?
Ўсход ружовіцца святлом,
Мякка сцеле бляск на воды.
Ў сінь тугую, быццам шкло,
Лье шырокія разводы —
Шчодра ў мора ранак лье
Фарбы светлыя свае.
Шчодра душу лье паэт
У радкі — як перлы, ніжа.
Можа, ўзнікне светлы след?
Мо — як месяц ноччу, рыжы,
Сее бляскі па вадзе —
Бліснуць песні між людзей?
Пачуццё душы жывой
Да душы дайсці гатова.
Можа — дзеўкі у жніво
Галасамі ўздымуць словы,
Можа, песня паплыве
Па палетках, па траве?
Можа, грудзі скалыхне?
Мо налье пачуццем сэрцы?..
І не будзе для мяне
Шчасця большага на свеце,—
Калі доля прывядзе,
Жыць у памяці людзей.
1957 г.