О, Радзіма мая, ты пачуеш мяне,
Мусіць, толькі тады, як я вочы заплюшчу...
Будуць вершы мае і гучаць і звінець,
Улівацца у шум Белавежскае пушчы.
Бліснуць словы маланкай скрозь поцемкі хмар,
Імглу ліпкую іх сваім жарам прарэжуць,
Загарацца яны ўсе вясёлкамі мар —
І на сэрцы пральюцца, як дожджык той свежы.
1971 г.