З лет даўнейшых маіх помню дзень я адзін:
Весна была, скаўроначак пеў;
Каля ног серабрыстая рэчка плыла,
А над ёй лазняк ціха шумеў.
Я — дзіцяцяй яшчэ — чуць падросткам была,
Шоў пятнаццаты год мне тады;
У той дзень я над рэчкай вяночкі віла,
Прыглядаючысь ў люстры вады.
Поўна сетка мая ўжо была матылькоў,
Вянкі пышнай ляжалі гурбой,
Прымярала я іх, смеючысь, як дзіцё,
Ты з’явіўся тады прада мной.
У той памятны ясны і сонечны дзень,
Як цябе толькі ўбачыла я —
Ўраз прапалі навек жывасць гуляў маіх
І дзяціная ўцеха мая.
Як бы Бог хараства, ты стаяў прада мной
З смелым поглядам дзіўных вачэй,
Многа новых, нязнаных мне дум пабудзіў,
Сэрца білась сільней і сільней.
Потым помню, як лета ўсё хутка прайшло;
Сустракаліся часта з табой,—
Я любіла цябе усім сэрцам маім,
Усёй сілай душы маладой.
Прыйшла восень з сумлівым халодным дажджом,
Туманамі зямлю спавіла,
Птушкі ў вырай пачалі усе адлятаць,
Нам расстацца пара падышла.
І рассталіся мы, і рассталісь з табой...
Як? Не помню, надарма пытаць...
Адно толькі з тых пор болей я не магу
Па-дзіцячаму пець і гуляць.
1911