У суботу вечарынка на сяле была,
Моладзь там спявала, карагод вяла.
Ну, а потым усе чыста
Мы ішлі за гарманістам
Вуліцай сяла,
Нашы хлопцы-трактарысты сталі ля
прысад.
Асыпаўся белым пухам за парканам сад,
На дарожкі, на сцяжынкі
Сыпаў белыя сняжынкі —
Кветак снегапад.
Падабаўся з іх адзін мне —
стройны, як сасна,
Вочы добрыя такія, а ў вачах — вясна,
І на выгляд ён ласкавы,
І ў скоках ён рухавы —
Сіла ў ім відна.
Ён скакаў усё са мною, радасны такі:
Толькі гляне мне у вочы —
ўспыхнуць аганькі.
Я да раніцы не спала,
Вечарынку ўспамінала —
Слаўны час які!
1954 г.