Люблю ў Маскве вясной хадзіць па скверах,
Калі ужо цюльпаны расцвілі,
Калі пах кветак льецца ад зямлі
І дрэвы свой убор змяняюць шэры —
Ім вецці пух зялёны акрыліў.
Люблю тады глядзець людзям у твары,
Змяняюцца і людзі ў час вясны —
Зрок свеціцца, а твар праменяць мары —
Пляце вясна сваіх лятункаў чары,
Снуе нам шчасця залатыя сны.
Ўюць гнёзды птушкі ў парках і шчабечуць.
Стаў далягляд і вышай і шырэй.
Паветра тут само знямогі лечыць.
Маршчыны зніклі на чале старэчым,
І ружавеюць шчокі у дзяцей.
На скверах шмат старых...
Павольна ходзяць
Па сцежках. Ці, сабраўшыся гурбой,
Размовы аб жыцці сваім заводзяць,
І судзяць тут, і спрэчкі тут лагодзяць,
І ўражаннямі дзеляцца з сабой.
І дзеці тут, ля іх на тых жа скверах,
Як порасць званкалістага аеру.
1961 г.