Плакала княгіня Яраслаўна,
Сонца сустракаючы ўзыход,
Як палонам горкім і бясслаўным
Князь яе закончыў свой паход.
Мыла горкімі слязьмі княгіня вочы,
Боль каб свайго сэрца аблягчыць.
Памагчы ў нядолі князю хоча —
А ніяк не можа памагчы.
Нахіліцца б к мужу тонкім станам,
Палажыць далоні на чало,
Мо павязку налажыць на раны,
Атуліць душы сваёй цяплом...
Вось аб гэтым марыла княгіня,
Ігару каб гора аблягчыць.
Гора княства — што ў разладзе гіне,
Не пад сілу ёй было лячыць.
Яраслаўна ў нас другая сёння.
Чайка? Не! Арліца ў нас яна!
І арліцу ў лёце перагоніць.
«СССР» — не толькі тут Расія,
Тут Рэспублік велічны саюз —
Даў арліцы залатыя крылы,
Славу ёй даверыўшы сваю.
Што ж, такая ў горы не пакіне,
Слёз бяссіллем твар не абалье,
Простая ткачыха — не княгіня,
Космас носіць на руках яе...
А яна яму, як другу, рада,
Ёй услед уся зямля глядзіць...
А яна, пад зорным даляглядам,
Новай зоркай ў космасе ільсніць.
Зорны брат там побач з ёй імкнецца,
З ім яна гаворыць як сястра.
Вось, сказала штосьці — і смяецца...
Невядомы нашай Чайцы страх!
Вось якія ёсць у нас жанчыны!
І такіх між намі не адна.
Дочкі светазарнае Айчыны —
Крыллі вам і моц дае яна.
Край наш родны! Як жыццё, нам мілы,
Каб ты мог у новай славе ззяць,
Кроў да кроплі, усе сэрца сілы
І жыццё гатовы мы аддаць.
1964 г.