Помніш? Музыкі да нас даляталі гукі,
Шалясцеў пяшчотліва каля ног прыбой,
І без слоў спляліся ў нас самі нашы рукі,
І ты ціха мне шапнуў: «Добра мне з табой!»
Потым лёс цябе удаль з гор тваіх закінуў.
Ды сустрэчу нашу мы ўспомнілі не раз,
Грэла сэрца нам цяпло гэтых успамінаў...
Ды — дзяліла нас жыццё, не спытаўшы нас.
Хоць праз далі мы з табой і сягоння дружым,
Час прайшоў — і змены ён, дружа мой,
прынёс...
Нараканнем познім далі не асмужым.
І — пішу апошні раз...
Ну, не трэба слёз!
1948