«Пракласці у навуцы след
Свой, новы, мы з табой павінны!..»
Ідуць ва універсітэт
Два негры: хлопец і дзяўчына.
Ідуць, як цёмных пальмы дзве,
Асмужаныя сонцам ясным:
Той, хто у горы век жыве,
Аб шчасці ўмее марыць страсна!
Яны ідуць, каб права мець
На мары, на жывое слова.
Каб долю новую сустрэць,—
Яны на бой, на смерць гатовы!
У цемрашалаў белы твар
І чорныя, як сажа, душы,
А толькі ясных гэтых мар
Яны ніколі не задушаць.
Жыве народ, ідзе народ,
Народ пачаў за сілу брацца.
Як тут расістам ні старацца,
А не стрымаць ім веснаход.
1962 г.