Прыйдзі сюды! Прыйдзі так проста, як учора,
І ціха сядзь пры мне... І не кажы ні слова!
Люблю я памаўчаць, калі душа гаворыць
І льецца ў шчыры верш яе нямая мова.
Ўзнікае успамін, як ніць з клубка віецца,
Ўстаюць з мінулага дні, месяцы і годы...
І ўсё жыццё маё шырокай хваляй льецца,
Як роднай Іслачы плылі ў дзяцінстве воды.
Ты ўвёў мяне ў той свет, дзе дум высокіх кола
Гучыць мелодыяй у вобразах дзівосных...
Радзіма сніцца мне — яе гаі і сёлы,
Шыр каласістых ніў, лугі ў рамонках росных...
І песня ўжо гучыць і просіцца у словы,
І словы у радкі кладуцца, быццам самі...
Як добра мне з табой!
Пачуццяў шчырых мова
Бязграннасць вобразаў адкрыла перад намі.
1948