Радасць ты мая! Мой лог барвісты...
Маё юнацтва, ты прыйдзі здалёку,
Глянь мне ў вочы зрокам сваім чыстым,
Дай адбіцца ў дзён маіх вытоку.
А яны святлей тады свяцілі,
Хоць не раз задымлівала гора
Мае юныя, жывыя хвілі —
І сплываў той дым не вельмі скора...
Выкупацца сэрцам ў сонца бляску!
Ў юных марах сэрцам абагрэцца...
Паглядзець на свет з былою ласкай —
І душа ад шчасця засмяецца...
Лёгкімі нагамі смела крочыць
Да апошняй маёй хвілі донца,
Нават думкай — ні на крок не збочыць
Са шляху, якім ідзём да сонца.
1968