Радзіма светлая, мой родны, любы край,
Вясна табе сваё квітненне дорыць!
Як хораша табе ў яе уборы,
Сапраўдны ты, не выдуманы рай.
Ніякай ўзнагароды нам не трэба
Ў нябесным царстве! Хай не хлусіць бог,
Што там краса. Каб зразумець ён мог
Тваю красу! Тваёй зямлі і неба...
Паветра — як паркаль блакітна-залацісты,
І прыгажосць і скромнасць прастаты,
А ўнізе лан пшанічны каласісты,
Пшанічны лан, наліты зернем чыстым.
Жыві, глядзі, працуй на поўні сіл,
А ўвосень ураджай збірай багаты...
А у сяле — бялеюць гонтай хаты,
Ўпісаўшыся ў ружовы небасхіл.
1970 г.