Спакой зімы, сняжыстай, соннай,
Змяніў жывы і неўгамонны,
Пявучы, кветны, бурны май.
Любоўна сонца грэе нівы,
Шуміць, гудзіць наш Сож бурлівы,
Сцякае з поля ў дол ручай.
Каменьчык жаліцца вадзіцы:
«Ты можаш плыць, шумець, бруіцца,
А я на месцы вось ляжу».
Тут — рэчкі бераг падламаўся,
Каменьчык у ваду сарваўся,
Падун схапіў яго, панёс...
На дно кідае, ў вірах кружыць,
Каменьчык больш ужо не тужыць,
Яго шліфуюць, мыюць, труць,—
Ён будзе гладкім і прыгожым,
Ён засвяціцца нават можа,
Як самацветы, хоць чуць-чуць!
Ісці наперад! Ў гэтым сіла.
Яна усё ў жыцці стварыла
І — творачы — наперад йдзе!
Ў застоі — смерць. Жыццё — ў імкненні,
Для вод, раслін і для каменняў,
Тым больш для нас — жывых людзей.
1959